MITOS: PERPADUAN DICAPAI MELALUI SEKOLAH SATU ALIRAN!
Saya
tidak pernah menolak usaha kerajaan mewujudkan perpaduan di antara kaum di
Malaysia. Malah sebagai rakyat negara
ini, kisah masyarakat berbilang kaum, agama dan budaya memberikan kepelbagaian
dan rencah kehidupan yang bukan sedikit.
Ketika
zaman persekolahan saya, sama ada di peringkat rendah, menengah rendah dan
menengah atas, perbezaan kaum dan agama memang tidak terasa. Malah ejekan merujuk kepada bangsa sering
dianggap gurauan yang meyeronokkan.
Itu
ketika pelbagai sekolah oleh semua kaum, seperti Sekolah Jenis Kebangsaan China
atau Sekolah Jenis Kebangsaan Tamil menjadi identiti kaum masing-masing. Saya
sendiri meniti alam persekolahan rendah dan menengah rendah di Sekolah Jenis
Kebangsaan (SJK) dengan himpunan rakan-rakan pelbagai kaum.
Kisah
rasis, di peringkat kami atau di peringkat ibu bapa tidak pernah timbul. Seingat saya, Guru Besar dan para guru dari
pelbagai kaum menjadi guru-guru kami.
Tidak ada prasangka terhadap mana-mana kaum ketika zaman persekolahan
saya.
Ketika
hujung tahun pula, kami pelajar-pelajar daripada kelas tertentu akan
menganjurkan jamuan hujung tahun, pelbagai juadah sama ada yang dibawa dari
rumah atau dibeli akan disediakan dan kami sama-sama akan merasa juadah
hidangan yang dibawa oleh kaum lain juga.
Selepas
lebih lima dekad negara mencapai kemerdekaan, suara-suara sumbang yang mahukan
supaya sekolah-sekolah jenis kebangsaan Cina dan Tamil ditiadakan. Suara-suara sumbang ini memomokan bahawa
sekolah-sekolah SJKC dan SJKT ini adalah hambatan kepada usaha kerajaan
mewujudkan perpaduan dalam kalangan rakyatnya.
Pada
masa ini, perjalanan sekolah SJKC dan SJKT sentiasa dicurigai. Tidak pasti adakah kerana pencapaian pelajar
di SJKC khususnya melepasi tahap yang lebih berbanding Sekolah-sekolah
Kebangsaan (SK). Tetapi jika dilihat
sekolah-sekolah SJKC adalah lebih ke hadapan berbanding kedua-dua sekolah SJKT
dan SK.
Hal
ini amatlah mudah kerana masyarakat Cina memberikan perhatian yang lebih
terhadap aspek pendidikan malah kaum Cina lebih ‘pemurah’ apabila pihak sekolah
memerlukan dana untuk meningkatkan prasarana sekolah atau melaksanakan sebarang
aktiviti.
Alumni
pelajar-pelajar sekolah Cina lebih aktif menyalurkan bantuan kepada alma mater
mereka. Sekolah-sekolah Cina juga
ditadbirurus bukan sahaja oleh pentadbir akademik, ianya juga disokong oleh
Lembaga Pengelola yang lazimnya dianggotai oleh mereka daripada kalangan yang
berpengaruh di dalam komuniti mereka.
Sekolah
Kebangsaan dan SJKT pula agak sedikit ketinggalan daripada segi pencapaian
mereka, walaupun terdapat usaha Kerajaan melalui Kementerian Pendidikan
Malaysia yang memberikan penarafan dan autonomi kepada pentadbir
sekolah-sekolah yang dinaikkan tarafnya.
Saranan
pihak-pihak yang mahukan sekolah vernakular ditiadakan dengan alasan bahawa
sekolah-sekolah jenis ini membantutkan usaha kerajaan menyemarakkan perpaduan
di kalangan rakyat Malaysia adalah satu mitos.
Seperti
mereka saya juga pada suatu masa percaya bahawa sekolah satu aliran mampu membentuk
semangat perpaduan seperti yang dilakukan generasi seperti saya. Namun jika dilihat realiti pada hari ini,
impian untuk melihat perpaduan kaum diimarahkan dengan sekolah satu aliran akan
hanya tinggal sebagai mitos dan kenangan lampau.
Seperti
dialog Sazali dalam filem Anakku Sazali, “jikalau
10 tahun dahulu bapak melakukan sedemikian, barangkali Sazali boleh menjadi
baik sekarang, tapi sekarang sudah terlambat, sudah terlambat pak”.
Usaha
untuk menyeragamkan sekolah menjadi satu aliran sepatutnya telah lama dilakukan
dan bukanlah selepas generasi sekarang lebih mempunyai pilihan untuk menyatakan
pendirian mereka.
Bayangkanlah
jika terdapat ibu bapa Melayu pun menghantar anak-anak mereka menimba ilmu di sekolah
Cina dan Tamil kerana prestasi sekolah tersebut, maka apa yang diharapkan ditiadakan
sekolah jenis seperti ini. Seperti kata
pepatah Inggeris, if we can beat them,
join them!
Ulasan
x setuju
x setuju
x setuju
x setuju
x setuju
x setuju
tapi
itulah realitinya!